De tijd die niet verloren gaat
Kende ik het woord lockdown eigenlijk al vóór corona? Ik vroeg het me deze week opeens af. Het lijkt opeens zo’n gewoon woord geworden, je komt het elke dag wel ergens tegen. Sinds een jaar weet ik (net als iedereen) natuurlijk heel goed wat het betekent: een lockdown legt je leven een beetje stil. Je kunt niet zomaar gaan waar je naartoe wilt gaan. Je kunt niet zomaar doen wat je wilt doen. Niet alles mag en niet alles kan. En dat is moeilijk.
FOTO: Igor Corbeau
Een lockdown is zwaar omdat het ons leven vandaag en morgen beperkt. Toch denk ik dat het nog veel moeilijker is dat we niet weten wat de gevolgen voor de toekomst zijn. Hoe zal het verder gaan met de jongeren die in hun eentje thuis achter hun computer lessen volgen? Wat zijn de gevolgen voor ouderen die de deur bijna niet meer uitkomen? Is er toekomst voor de horeca? Soms maak ik me opeens zorgen over groepen of mensen waar ik me nooit eerder zorgen over gemaakt heb. Zullen ze het wel redden? Hoe gaat het verder? We weten het niet.
Tussen al die zorgelijke gedachten door klinkt in mijn hoofd soms opeens een regel uit een gedicht. ‘Dit is de tijd die niet verloren gaat’, schiet er dan door me heen. Het is een zin uit het gedicht ‘Eb’ van M. Vasalis. Ik weet niet in welke situatie Vasalis dit gedicht schreef, maar ik vind het mooi dat ze het leven vergelijkt met eb en vloed. Ik stel me voor dat ze met vloed een tijd bedoelt waarin je uitbundig leeft, en met eb een tijd waarin je meer in jezelf gekeerd bent. Het is wel duidelijk dat het in het gedicht eb is, de tijd van laag water. Vasalis begint het gedicht zó: ‘Ik trek mij terug en wacht. Dit is de tijd die niet verloren gaat: iedre minuut zet zich in toekomst om. Ik ben een oceaan van wachten.’
Iedre minuut zet zich in toekomst om
Op een of andere manier helpen deze regels mij om de zorgen wat uit m’n hoofd te zetten. Het is nu eb, denk ik dan, voor ons allemaal. Het leven staat in veel opzichten een beetje stil. We zijn een beetje in onszelf gekeerd en we kunnen soms weinig anders doen dan wachten. Maar, denk ik dan, het is niet nodig om me alleen maar zorgen te maken. Het gedicht helpt mij om erop te vertrouwen dat dit een tijd is die niet verloren gaat. "Iedre minuut zet zich in toekomst om" schrijft Vasalis. Er is toekomst. Een toekomst die we met elkaar vorm kunnen gaan geven.
Engelien Hulsman, geestelijk verzorger
